Kindercoaching, Werkwijze

Dit is het!

Tijdens het lezen van een blog van een ander kindercoach (mijn voorbeeld overigens) beschreef zij het volgende in een van haar blogs https://teaadema.nl/2015/05/alles-gaat-een-keer-voorbij/

“Voor mij als trainer en coach is het prachtig dat ik korte waardevolle momenten mag delen op de levenslijn van mensen die bij mij langs komen. Als dochter, zus, vrouw van…, moeder, buurvrouw, vriendin en voorbijganger zijn de momenten van delen allemaal verschillend en allemaal van een andere kwaliteit. En ondanks dat alles een keer voorbijgaat voel ik me een enorm rijk mens met oneinig veel ervaringen die voorbij gingen”

Dit deed wat met mijn gevoel… erkenning! Ik dacht: ’Dit is kort beschreven hoe ik het leven en het kindercoachen zie’. Mijn liefde voor mijn vak maakte een sprongetje! Dit wil ik graag delen! Ik heb jullie wel in een kort filmpje vertelt wie ik ben en wat ik doe, maar heb ik jullie meegenomen in wat kindercoaching nu voor mij betekent? Hoe ik het zie en hoe ik het ervaar? Wat mijn werk nu zo leuk maakt?
Ik zal eerst beginnen hoe ik het leven zelf zie om jullie vervolgens mee te kunnen nemen in wat coachen voor mij betekent.

Het leven zelf….

Ik zie het leven als een proces. Al voordat je geboren wordt, ben je al gevormd. Bepaalde vaardigheden en karaktereigenschappen zijn al aanwezig en dit wordt de rest van je leven gevormd door verbintenis (kijken naar anderen/delen met anderen) en eigen ervaringen. Dit proces zal er het hele leven lang zijn, want wees eerlijk….. als volwassene leer je ook nog steeds. In dat proces heb je hele leuke momenten, maar heb je ook vaak genoeg momenten die echt niet leuk zijn (zacht uitgedrukt). Ze doen pijn, maken je onzeker en leiden je ertoe dat er bepaalde keuzes gemaakt moeten worden. Desondanks dat ze niet leuk zijn, zijn het wel de momenten waar je het meest van geleerd hebt. De volgende keer doe je het het anders of denk je er extra over na. Tevens leer je nuances in situaties/emoties kennen. Bv. Als je een teen stoot, denk je als kind dat dit wel heel erg pijn doet. Echter wanneer ze een keer een gebroken arm hebben, weten ze dat dit nu wel erg pijn doet en dat de teen wel meeviel. Pijnbeleving is ook een leerproces en zo is het met alles. Kortom, heel je leven lang leer je jezelf kennen! Hoe ouder je wordt, hoe meer je hier een eigen plan in gaat trekken.

Wat betekent coachen voor mij?

Eigenlijk kom ik in beeld als er een onzekere periode is in het gezin. Er wordt ergens tegen aan gelopen en ze weten even niet meer hoe nu verder. Ze zien hun kind worstelen met iets en weten eigenlijk niet wat de ‘beste’ manier is om hierop in te spelen. Doe ik het wel ‘goed’? Het komt ook nog eens dichtbij, want meestal zijn het de situaties die ze herkennen vanuit hun eigen jeugd.

Hé….?

“Je hebt het nu alleen over een gezin, maar je coacht toch alleen kinderen?” Hoor ik je nu denken. Nee en ja. Kinderen zijn verbonden met ouders en grootouders. Een systeem, wordt het ook wel genoemd. Als er bij de een wat veranderd, gaan de andere ook mee veranderen. Dat kan weer vragen oproepen en onzekerheid met zich meebrengen. In dat proces sta ik even naast ouders en ondersteun ik waar de vraag ligt. Hoe mooi is het dat ik in dit proces iets mag betekenen?! Nog mooier, om ouders weer in hun kracht te zetten en te laten zien/ervaren dat hun manier van opvoeding ook goed is en ik mijn kennis mag delen als toevoeging.

En nu de kern waar alles om draait….

Als kindercoach ga ik mee in hoe het kind zijn/haar wereld beleeft. Ik wil ze leren kennen in wat ze bezighoudt en in wie ze zijn. In wat zij ‘nodig’ hebben, wat ze helpt en of wat ze juist niet helpt. Er zijn (hele) leuke momenten die voorbijkomen, maar er worden ook minder leuke momenten gedeeld. Bijvoorbeeld situaties waar ze tegen aan lopen of dingen die ze niet zo leuk vinden aan zichzelf. Er wordt al snel gedacht dat ze iets niet kunnen, dat ze iets missen waardoor ze het niet kunnen of dat ze de enige zijn hierin en dat dit ‘gek’ is. Ik laat ze de andere kant ervaren. Hoe? Door ze te laten zijn wie ze zijn, ze te laten zien wie ze zijn en laten ervaren wie ze zijn.

Ik speel met ze, ik knutsel met ze, ik bak met ze, waar ook hun interesse ligt. Maar wat ik voornamelijk doe is een bewustwordingsproces in gang zetten en hen weer in hun eigen kracht zetten. Ze leren zichzelf beter kennen in hoe het bij hen werkt en dit er ook mag zijn. Ik zie dat er een ‘last’ van hun schouders afvalt en ik zie ze weer groeien in hun (nieuwe) vaardigheden. Ik zie ze weer zekerder worden waardoor ze weer lekkerder in hun vel komen te zitten. En dit alles weer een positieve verandering teweegbrengt. Heb ik de oplossing? Zeker niet! Er zijn zoveel oplossingen, maar hoe mooi is het om dit samen met het kind te ontdekken wat bij hem/haar past en je ze hierdoor ziet groeien.

I love my job!

Geef een reactie