Blog

Kindercoaching, zintuigelijke prikkelverwerking

Huh…. wat doet de portier in ons hoofd?

Wendy Vermeul

Je kind komt uit school, hij gooit zijn tas op de grond en begint al vanalles te ondernemen. Je krijgt nog net een kusje tussendoor. Je vraagt hoe zijn dag is geweest. Je krijgt geen reactie of een ‘goed’ en hij gaat verder met waar hij mee bezig is. Je ziet zijn tas liggen en je vraagt of hij nog even zijn tas wilt opruimen, voordat hij verder gaat met spelen. Dan wordt hij boos. Stampvoetend en schreeuwend dat je niet leuk bent (mild gezegd) en jij vraagt je af als ouder waar dit nu ineens vandaan komt….

Overprikkeling, wat is dat nu eigenlijk? Overprikkeling is dat een kind een overload aan prikkels heeft gehad en dit niet meer kan filteren. Of te wel een portier met een burn-out. Laten we bij het begin beginnen.

Wat is zintuigelijke prikkelverwerking?

Er komen via je zintuigen allerlei prikkels binnen, zoals kleuren, geuren, geluiden, tast en smaken. Deze prikkels worden doorgegeven aan de hersenen. Die gaan ermee aan de slag: zij verwerken de prikkels in wat ze het prikkelfilter noemen en beoordelen of er iets mee moet worden gedaan en zo ja, wat. De hersenen beoordelen de prikkels door er een prioriteit aan te geven. Dit gebeurt zowel onbewust als bewust. Als je volledig bewust was van alle prikkels die binnen komen, zou je namelijk gek worden. Een prikkelfilter kan je zien als een soort portier voor de ingang van de hersenen. Deze bepaalt of je wel/niet naar binnen mag.

Portier

Als de portier zijn werk goed doet, verloopt de prikkelverwerking goed. De portier neemt de juiste beslissingen en geeft de juiste volgorde van verwerking. Je kunt goed functioneren, ondanks het feit dat er enorm veel prikkels tegelijk geregistreerd worden. Er is hier sprake van een neutrale prikkelwerking. Als de portier te weinig prikkels binnen laat oftewel je hebt een strenge portier, dan kan er sprake zijn van onderprikkeling. Daarintegen kan een te makkelijke portier weer te veel binnen laten. Deze portier vind alles interessant, waardoor de portier de deur wijd open zet. Het wordt druk en vol in de hersenen; een ‘vol hoofd’ gevoel.

De prioriteit van prikkels kan veranderen onder invloed van de omstandigheden en van andere prikkels die zich melden. Een portier kan, wanneer je fit bent, veel beter onderscheiden wat echt van belang is en wat niet. Als je gestresst, moe of ziek bent, lukt dit minder. Er is ook zoiets van ‘voorrangsbeleid’. Een prikkel die al aanwezig was, kan niet meer zo sterk binnenkomen, als zich een andere interessante prikkels heeft aangedient.

Als je portier de prikkels niet meer goed kan selecteren en/of prikkels langzamer dan gebruikelijk verwerkt dan ontvangen de hersenen teveel prikkels. Alles komt tegelijkertijd en/of even sterk binnen. Hierdoor raakt je brein overbelast en kun je geen nieuwe informatie meer opnemen of verwerken.

Hoe herken je overprikkeling bij je kind?

  • Aandacht valt weg
  • Denkvermogen wordt trager
  • Meer repeterdende handelingen
  • Oogcontact wordt lastig
  • Trage responsen
  • Korte antwoorden of geen antwoorden
  • Wil meer bepalen
  • Sneller geirriteerd
  • Stemmingswisselingen
  • Ziet sneller (kleine) veranderingen
  • Minder flexibel
  • Sneller angstiger
  • Gespannen borstademhaling
  • Ogen wijder open (vangt alle signalen op)
  • Gespannen spieren, schouders opgestrokken en chaotische bewegingen
  • Meer in eigen wereld zitten

www.mirenillustraties.nl
Kindercoaching

Het verhaal van de gebarsten emmer

Wendy Vermeul

De waterdrager in India had twee grote emmers. Aan iedere kant van het juk dat hij over zijn schouders droeg hing er één. Eén van de emmers was in perfecte staat, in de andere zat een barst. Terwijl die eerste emmer aan het einde van de lange weg tussen de rivier en het huis van de meester een volledige portie water afleverde, was tegen die tijd de gebarsten emmer nog maar half vol. Dat duurde zo twee volle jaren. De waterdrager bracht altijd slechts anderhalve emmer water naar het huis van zijn meester. De goede emmer bijzonder trots op zijn prestaties omdat hij perfect voldeed voor het doel waarvoor hij gemaakt was: water leveren. Maar de gebarsten emmer schaamde zich om zijn gebrek en voelde zich ellendig omdat hij maar de helft kon doen van wat je van hem kon verwachten.

Half werk

Nadat hij zich deze twee jaar iedere dag als een mislukking had beschouwd begon hij op een dag toen ze bij de rivier waren tegen de waterdrager te praten.
“Ik voel me beschaamd en ik wil me bij jou verontschuldigen.”
“Maar waarom?,” vroeg de waterdrager, “waarom schaam je je?”
“Omdat ik de laatste twee jaar iedere dag slechts een halve portie water heb kunnen afleveren. Door die barst in mijn emmer sijpelt er onderweg voortdurend water uit en ben ik nog maar halfvol tegen de tijd dat we bij het huis van je meester aankomen. Door mijn falen moet je harder inspannen en krijg je niet het volle loon voor je werk,” zei de emmer. De waterdrager kreeg medelijden met de oude gebarsten emmer; hij wilde hem troosten en zei: “Als we dadelijk teruggaan naar het huis van mijn meester moet je eens goed op die prachtige bloemen letten aan de kant van de weg.”

Bloemen

En warempel: toen ze de heuvel opliepen zag de gebarsten emmer de prachtige wilde bloemen langs de kant van de weg en dat bracht hem toch een beetje troost. Maar aan het einde van de reis voelde hij zich toch weer een beetje ongelukkig omdat hij wederom de helft van het water kwijt was en hij verontschuldige zich opnieuw bij de waterdrager omdat hij weer zijn werk maar half gedaan had.
De waterdrager bekeek de emmer en zei: “Heb je dan niet gezien dat er alleen maar bloemen groeien langs jouw kant van de weg en niet langs de kant van de andere emmer? Dat komt omdat ik altijd al wist dat je een beetje lekte en ik heb daar gebruik van gemaakt. Ik heb bloemzaadjes geplant aan jouw kant van de weg en elke keer als we terugkwamen van de rivier heb jij ze water gegeven. En zo heb ik twee jaar lang telkens prachtige bloemen kunnen plukken om de tafel van mijn meester mee te versieren.”

Dankbaar voor de afbeelding! Mede mogelijk gemaakt door www.mirenillustraties.nl

zelfvertrouwen

‘Ik kan het!’ zegt ze trots

Wendy Vermeul

Zelfvertrouwen… vertrouwen op jezelf. Iets waarover je best veel hoort de laatste tijd, maar wat is het eigenlijk? Wat houdt het in? Welke vaardigheden heb je daarvoor nodig? Je hebt er tegenwoordig allerlei trainingen voor; weerbaarheidstrainingen zoals rots en water, kanjertraining, het beoefenen van bepaalde sporten of sprankeltraining. Een kind met zelfvertrouwen heeft immers de moed om moeilijke situaties aan te pakken toch? Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen, zeggen deskundigen. Is dit wel zo? Begrijp me niet verkeerd. Ik denk wel degelijk dat de trainingen wat kunnen bijdragen, maar kan het ook anders? Mag ik jullie meenemen?

Wat is zelfvertrouwen?

Zelfvertrouwen is het vertrouwen dat je hebt in jezelf. Het vertrouwen dat je in je hebt, in wat je kan en het vertrouwen dat je hebt om iets nieuws te kunnen leren. Het is een realistische inschatting van je eigen kwaliteiten. Het geloven in jezelf. Zelfvertrouwen is altijd in ontwikkeling. Uit onderzoek is zelfs gebleken dat je zelfvertrouwen blijft stijgen tot de leeftijd van 60 jaar. Tien jaar lang houdt die piek dan aan om lichtjes te dalen als mensen rond de zeventig zijn. Het is een eigenlijk een proces dat je je hele leven doorloopt.

Hoe dan?

Vraag het aan een 4 jarige. Het zal je aankijken alsof het ‘water ziet branden’ en zal je waarschijnlijk de vraag stellen wat zelfvertrouwen is. Vraag het een 7 jarige en het zal zeggen dat je het in je hart voelt (beleving). Vraag het een 10 jarige en het zal reageren met “Ik kan het“ tegen jezelf zeggen’. “In je hersenen moet je het opbouwen en alleen jijzelf kan je dit doen” (beredeneren). Mooi hé, hoe ieder daarop zijn eigen manier woorden aan geeft?

Alles heeft dus met bewustwoording te maken. Bewustwoording van jezelf, bewustwoording in wat je kan en bewustwoording van je omgeving. Dit neemt ook weer onzekerheden met zich mee, want iedere nieuwe situatie brengt weer nieuwe uitdagingen met zich mee en vraagt weer om nieuwe ‘vaardigheden’. Opnieuw leren en opnieuw oefenen. Zullen ze zich onzeker voelen? Jazeker! Is dit erg? Nee! Het helpt juist mee in het ontdekken in wie ze zijn en in wat ze kunnen.

Echter wanneer ze stagneren in het oefenen van deze vaardigheden is het tijd voor wat hulp.

Stagneren? herkenbaar!

Wanneer merk je nu dat je eigen kind stagneert? Op het moment dat het nieuwe uitdagingen/nieuwe situaties meerdere keren en in verschillende situaties uit de weg gaat.

Wanneer kunnen kinderen stagneren in het oefenen van nieuwe vaardigheden?

• Niet weten wat ze moeten doen en hoe ze het moeten doen.
• Ze het een vervelend gevoel geeft en niet weten hoe ze dit bij zichzelf een plekje mogen geven.
• Hij/zij zich niet ‘veilig’ voelt.
• Rekening willen houden met de ander (de ander niet willen terleurstellen).
• Aardig gevonden willen worden door de ander.
• Onrealistische verwachtingen van zichzelf hebben (lat hoog leggen).
• Hij/zij risicomijdend is.
• Mindset bv. ‘ik kan het niet’.
• Door eerdere ervaringen die een negatieve ‘stempel’ hebben gekregen.
• Niet weten wat er komen gaat (eventueel het ‘stokje’ doorgeven aan iemand die het wel kan).

Kortom, onzeker voelen mag! Het gaat er alleen om wat ze ermee gaan doen. Durfen ze uiteindelijk de stap toch te zetten of hebben ze hier hulp bij nodig? Als ze hier hulp bij nodig hebben, ga samen eens ontdekken waar het ‘m nu in zit en vraag je af welke (nieuwe) ‘vaardigheden’ ze hiervoor nodig zullen hebben. Loop dit proces samen door en waar nodig, ondersteun! Maar laat ze het voornamelijk zelf heel veel oefenen. Herken de emoties die erbij gepaard gaan, maar laat ze ervaren dat na een emotie ook een stap gezet kan worden.

Kindercoaching

Activiteiten met emotie ballonnen

Wendy Vermeul

In mijn vorige blog vertelde ik hoe belangrijk het is voor een (hooggevoelig) kind om zichzelf (nog beter) te leren kennen. Zo ook in het ervaren van eigen emoties. Door de onderstaande activtiteiten met de emotieballonnen leren ze stil te staan bij zichzelf en leren ze om emoties meer te verwoorden. Je kan ze zelf maken, maar je kan ze ook bestellen op https://www.semmie.net/Ballonnen-Emotie

Activiteit 1 (va 3 jaar):

Als ze boos zijn, de ballon boos laten pakken en ze er tegen aan laten slaan/schoppen.

Activiteit 2 (va 4 jaar):

Laten vertellen hoe hij/zij zich voelt door één van de ballonnen te laten pakken. Dit kan een willlekeurig moment zijn, maar je kan dit ook inzetten op het moment dat je daadwerkelijk een emotie ervaart bij je kind.

Activiteit 3 (va 4 jaar):

Je kan aan de ballonnen stickers plakken waarvan je kind boos, verdrietig, bang of blij van wordt.

Activiteit 4 (va 6 jaar):

Één emotie ballon naar elkaar overslaan. Je vraagt aan je kind met welke ballon hij/zij wilt beginnen. Je slaat de ballon naar je kind. Dit kan je met je handen doen, maar ook met een tennisraket of met je voeten (voetballen). Voordat je deze naar je kind slaat, vertel je waarvan je boos, verdrietig, bang of blij wordt “ik word blij van……., omdat……

Activiteit 5 (va 8 jaar):

Alle ballonnen in de lucht gooien en zelf snel wegrennen. Je kind rent naar de ballonnen en pakt een ballon. Welke er wordt gevangen, daar wordt over gesproken. Als je bijvoorbeeld ‘ballon blij’ pakt, ga je het gesprek over blij aan; waar wordt je blij van? Hoe weet de ander dat je blij bent? Of hoe kan ik aan jou zien dat je blij bent? Wat doe je dan?

Activiteit 6 (va 8 jaar):

Je laat je kind een ballon pakken. Als ze bijvoorbeeld de ‘ballon boos’ pakken mogen ze daar wat over vertellen. Wat maakt ze boos? Hoe kijk je als je boos bent? Wat doe je als je boos bent? Hoe sta je erbij als je boos bent? Wat zeg je als je boos bent? Wanneer alles duidelijk is, wordt er tot 5 getelt. Dan mag hij/zij iemand gaan tikken. Als er iemand getikt is, mag de getikte nadoen wat er net is vertelt. Het spel begint weer opnieuw bij de getikte, totdat iedereen aan de beurt is geweest met alle emoties. Achteraf wel leuk om er over te hebben wat nu het verschil was tussen iedereen.

Hoogsensitief, Kindercoaching

Intense voelsprietjes

Wendy Vermeul

Er komt een meisje bij mij op mijn praktijk. Ze komt gelijk met de deur in huis vallen. Ze wil graag meer zelfvertrouwen hebben. Ik vraag aan haar wat zelfvertrouwen is. Ze zegt “gewoon…. Iemand terugslaan als iemand mij duwt.” Ik vraag aan haar of ze dit zou willen. Ze trekt haar schouders op en kijkt me aan en zegt ‘ik weet het niet’. Ze gaat verder ‘aan de ene kant wel, want dan stoppen ze met wat ze doen’. Ik herhaal haar laatste zin met andere woorden ‘je wilt dat het stopt’. Ik ben heel nieuwsgierig naar haar beeld over zelfvertrouwen. Hoe ziet iemand met zelfvertrouwen eruit? Wat doet iemand die zelfvertrouwen heeft? Wat laat hij/zij zien als hij/zij zelfvertrouwen heeft? En het belangrijkste…. Wat doe jij al? We ontdekken samen dat ze al zelfvertrouwen heeft en dat dit groeit. Echter neemt dit niet weg ‘dat het stopt’. We gaan samen ontdekken dat er verschillende manieren zijn van opkomen voor jezelf. Ze een keus heeft en kan gaan ontdekken wat wel bij haar past. Ze haalt er een paar vaardigheden uit en deze oefenen we samen. Een daarvan is stevig gaan staan en je groot maken. Ik laat haar dit ervaren in haar ‘lijf’. Ik probeer samen met haar de ‘voelsprieten’ naar binnen te halen. Ik stel haar een aantal vragen. Ze kijkt me aan, wordt ongemakkelijk en zegt ‘ik weet het niet’…..

Dan gaan bij mij alle ‘radartjes’ draaien en vraag me af of ze überhaupt wel haar voelsprietjes naar binnen kan zetten. Wat als haar voelsprieten steeds naar buiten staan? Weet ze dan wel wat er in haar omgaat en wat ze voelt? Ik word heel nieuwsgierig en besluit op onderzoek uit te gaan.

Ze kiest om even lekker te gaan verven. Met een kwastje, want iets op haar vingers vindt ze maar niks. Tijdens het verven zegt ze ineens dat ze twee (hele kleine) vliegjes op haar arm heeft. Ik vraag hoe ze dit weet. Ze zegt dat ze dit ziet. Ik vraag aan haar of ze dit ook kan voelen. Ze kijkt ernaar en zegt ‘ik weet het niet’. Ze gaat verder. Ik vraag aan haar of het licht of zwaar voelt. Ze kijkt er weer naar. Ze geeft even geen antwoord… dan zegt ze ineens dat het licht voelt. Ze gaat weer verder. Ik vraag aan haar of ze stil zitten of lopen. Ze kijkt er weer naar en zegt dat ze lopen. Ik vraag aan haar hoe dit voelt en ze geeft als antwoord ‘ik weet het niet’….

Bij mij vallen nu de puzzelstukjes van alle sessies op hun plek. Hoe kan ik vragen aan een meisje om een vaardigheid te oefenen als haar voelsprietjes voortdurend naar buiten gericht zijn in plaats van naar binnen.

Hooggevoelig zijn

Een hoog gevoelig kind heeft voortdurend zijn voelsprieten naar buiten staan. Kort gezegd; sensoren die naar buiten gericht zijn (omgeving). Dat is ook niet zo gek, want ze voelen van alles (tempratuurverschillen, emoties van anderen, aanrakingen, fysieke processen enz). Hoog gevoelige kinderen ervaren dit intenser, alles komt ‘sterker’ binnen. Kinderen zijn van nature al heel nieuwsgierig. Dus ook naar de dingen die ze voelen/ervaren, ze willen ontdekken waar dat vandaan komt. Echter ‘begrijpen’ ze niet altijd alles, omdat ze hier nog geen woord aan kunnen geven. Ze ervaren dus heel veel, maar kunnen dit nog niet vertalen naar zichzelf of anderen. Alles is op één hoop. Ze willen wel alles begrijpen, want dat kan een minder vervelend gevoel geven…. Angst. Doordat alles op één hoop ligt en het lastig te plaatsen (verwoorden) is, vinden hoog gevoelige kinderen het lastig om te weten waar ze zelf eindigen en waar de ander begint. En dit is de basis van het leren opkomen voor jezelf. Als je niet weet wat je zelf voelt en wil, hoe kan je dit dan vertellen aan de ander? Ze gaan zich aanpassen…. Conformeren naar de ander.

Hoe je ze weer in hun kracht kan zetten?
Laten groeien in wie zij zijn!

Hoe?

  • Benoem de emoties die wordt ervaren bij je kind. Laat weten dat dit er mag zijn. Laat zien hoe ze ermee om kunnen gaan (wat de volgende stap kan zijn)
  • Stel open vragen aan je kind. Ga er bijvoorbeeld niet gelijk vanuit dat iets leuk of vervelend is geweest.
  • Ga de natuur in en ga ‘ervaren’. Wat hoor je? Wat voel je? Wat zie je? Wat ruik je? Laat ze ook zien dat jij er anders over kan denken.
  • Vertel eerlijk over de emoties die jij voelt, als je kind ernaar vraagt. Vertel, conform leeftijd, hoe dit komt.
  • Speel sensorische spelletjes en wees nieuwsgierig hoe hij/zij dit ervaart.
  • Vertellen ze een verhaal over een situatie die zij niet leuk hebben gevonden, ga dit samen met ze na. Wat was jouw rol? Wat was de rol van de ander? Hoe komt het dat de ander dit doet? Hoe reageerde jij? Waar voelde jij dit in jouw lichaam (hoe jonger, hoe specifieker de vragen)? Hoe kon de ander dit zien aan jou? Hoe zag je dit aan de ander? Enz. Neem er even de tijd voor. Tip uit eigen ervaring 😉 Calculeer deze tijd in met het naar bed gaan… want dan komen meestal de verhalen.

Laat ze maar eerst ervaren wie zij zijn. De vaardigheden en verschillende manieren die ervoor nodig zijn om voor jezelf op te komen, volgen dan vanzelf wel.

Kindercoaching, Werkwijze

Dit is het!

Wendy Vermeul

Tijdens het lezen van een blog van een ander kindercoach (mijn voorbeeld overigens) beschreef zij het volgende in een van haar blogs https://teaadema.nl/2015/05/alles-gaat-een-keer-voorbij/

“Voor mij als trainer en coach is het prachtig dat ik korte waardevolle momenten mag delen op de levenslijn van mensen die bij mij langs komen. Als dochter, zus, vrouw van…, moeder, buurvrouw, vriendin en voorbijganger zijn de momenten van delen allemaal verschillend en allemaal van een andere kwaliteit. En ondanks dat alles een keer voorbijgaat voel ik me een enorm rijk mens met oneinig veel ervaringen die voorbij gingen”

Dit deed wat met mijn gevoel… erkenning! Ik dacht: ’Dit is kort beschreven hoe ik het leven en het kindercoachen zie’. Mijn liefde voor mijn vak maakte een sprongetje! Dit wil ik graag delen! Ik heb jullie wel in een kort filmpje vertelt wie ik ben en wat ik doe, maar heb ik jullie meegenomen in wat kindercoaching nu voor mij betekent? Hoe ik het zie en hoe ik het ervaar? Wat mijn werk nu zo leuk maakt?
Ik zal eerst beginnen hoe ik het leven zelf zie om jullie vervolgens mee te kunnen nemen in wat coachen voor mij betekent.

Het leven zelf….

Ik zie het leven als een proces. Al voordat je geboren wordt, ben je al gevormd. Bepaalde vaardigheden en karaktereigenschappen zijn al aanwezig en dit wordt de rest van je leven gevormd door verbintenis (kijken naar anderen/delen met anderen) en eigen ervaringen. Dit proces zal er het hele leven lang zijn, want wees eerlijk….. als volwassene leer je ook nog steeds. In dat proces heb je hele leuke momenten, maar heb je ook vaak genoeg momenten die echt niet leuk zijn (zacht uitgedrukt). Ze doen pijn, maken je onzeker en leiden je ertoe dat er bepaalde keuzes gemaakt moeten worden. Desondanks dat ze niet leuk zijn, zijn het wel de momenten waar je het meest van geleerd hebt. De volgende keer doe je het het anders of denk je er extra over na. Tevens leer je nuances in situaties/emoties kennen. Bv. Als je een teen stoot, denk je als kind dat dit wel heel erg pijn doet. Echter wanneer ze een keer een gebroken arm hebben, weten ze dat dit nu wel erg pijn doet en dat de teen wel meeviel. Pijnbeleving is ook een leerproces en zo is het met alles. Kortom, heel je leven lang leer je jezelf kennen! Hoe ouder je wordt, hoe meer je hier een eigen plan in gaat trekken.

Wat betekent coachen voor mij?

Eigenlijk kom ik in beeld als er een onzekere periode is in het gezin. Er wordt ergens tegen aan gelopen en ze weten even niet meer hoe nu verder. Ze zien hun kind worstelen met iets en weten eigenlijk niet wat de ‘beste’ manier is om hierop in te spelen. Doe ik het wel ‘goed’? Het komt ook nog eens dichtbij, want meestal zijn het de situaties die ze herkennen vanuit hun eigen jeugd.

Hé….?

“Je hebt het nu alleen over een gezin, maar je coacht toch alleen kinderen?” Hoor ik je nu denken. Nee en ja. Kinderen zijn verbonden met ouders en grootouders. Een systeem, wordt het ook wel genoemd. Als er bij de een wat veranderd, gaan de andere ook mee veranderen. Dat kan weer vragen oproepen en onzekerheid met zich meebrengen. In dat proces sta ik even naast ouders en ondersteun ik waar de vraag ligt. Hoe mooi is het dat ik in dit proces iets mag betekenen?! Nog mooier, om ouders weer in hun kracht te zetten en te laten zien/ervaren dat hun manier van opvoeding ook goed is en ik mijn kennis mag delen als toevoeging.

En nu de kern waar alles om draait….

Als kindercoach ga ik mee in hoe het kind zijn/haar wereld beleeft. Ik wil ze leren kennen in wat ze bezighoudt en in wie ze zijn. In wat zij ‘nodig’ hebben, wat ze helpt en of wat ze juist niet helpt. Er zijn (hele) leuke momenten die voorbijkomen, maar er worden ook minder leuke momenten gedeeld. Bijvoorbeeld situaties waar ze tegen aan lopen of dingen die ze niet zo leuk vinden aan zichzelf. Er wordt al snel gedacht dat ze iets niet kunnen, dat ze iets missen waardoor ze het niet kunnen of dat ze de enige zijn hierin en dat dit ‘gek’ is. Ik laat ze de andere kant ervaren. Hoe? Door ze te laten zijn wie ze zijn, ze te laten zien wie ze zijn en laten ervaren wie ze zijn.

Ik speel met ze, ik knutsel met ze, ik bak met ze, waar ook hun interesse ligt. Maar wat ik voornamelijk doe is een bewustwordingsproces in gang zetten en hen weer in hun eigen kracht zetten. Ze leren zichzelf beter kennen in hoe het bij hen werkt en dit er ook mag zijn. Ik zie dat er een ‘last’ van hun schouders afvalt en ik zie ze weer groeien in hun (nieuwe) vaardigheden. Ik zie ze weer zekerder worden waardoor ze weer lekkerder in hun vel komen te zitten. En dit alles weer een positieve verandering teweegbrengt. Heb ik de oplossing? Zeker niet! Er zijn zoveel oplossingen, maar hoe mooi is het om dit samen met het kind te ontdekken wat bij hem/haar past en je ze hierdoor ziet groeien.

I love my job!

Kindercoaching, Problematiek

Wat….?! Weer naar school? Bah!

Wendy Vermeul

Ik wil helemaal niet naar die STOMME school! Zegt mijn dochter op het moment dat ze te horen krijgt dat de scholen weer gaan beginnen. Ik laat haar even. Ze herhaalt meerdere keren haar zin, zelfs op momenten dat ze andere afleiding heeft. Het lijkt toch wel serieuzer dan ik zelf dacht. Op een gegeven moment spring ik in. Ik vraag haar waarom ze niet naar school wil. Haar antwoord? ‘Ik heb geen zin’. Ze heeft er een beetje een nonchelante houding bij. Als ik haar vraag ‘hoezo geen zin?, zegt ze het niet te weten. Op dat moment weet ik dat er heel veel in haar omgaat, maar zij hier geen woord aan kan geven.

Wat er bij mij gebeurt? Ik heb juist heel veel vragen. Wat zal er nu in haar omgaan? Wat zou ze nu denken? Wat zou ze voelen? Waarom wil ze niet naar school? Het is toch weer leuk om iedereen te zien? Wat is er dan stom aan school? Het is juist toch leuk om al je vrienden weer te zien? Heeft ze het niet naar haar zin op school? Is er iets op school geweest wat maakt dat ze het daarom een stomme school vind?

‘S avonds ligt ze in bed en geeft aan dat ze denkt niet te kunnen slapen. Ze zegt dat haar ‘hoofd vol zit’. Als ik vraag waar ze allemaal aan denkt, komt er van alles uit. Een vriendinnetje die vervelende opmerkingen heeft gemaakt, er momenten zijn geweest dat zij zelf lelijk heeft gedaan tegen anderen, ze andere pijn doet terwijl ze dit niet wil. Er komt vanalles boven, maar is dit de reden dat ze niet kan slapen? Ondertussen is ze heel verdrietig en lijkt ze er steeds meer dingen bij te halen wat haar lijkt te raken. Oplossingen? Die lijkt ze helemaal niet te (willen) horen of worden van ‘tafel geveegd’.

Vanuit haar gezien? Er komt een verandering aan…. Een verandering waar ik als hoogvoelige geen controle over heb en die veel vragen bij me oproept. Wat als… en stel dat… Het houdt me vast. Gedachten komen en gaan en daar moet ook over nagedacht worden. Ik voel van alles, maar wat voel ik dan eigenlijk? Mag ik dit wel wat ik voel? Waar komt dit nu ineens allemaal vandaan? Hier ook al geen controle over! Verwoorden? Lastig…. Ik weet het zelf even niet. Sneller geirriteerd, want ik ben nu voornamelijk aan het ‘uitzoeken’ wat ik voel en denk. Alles wat er nu bij komt, kan ik niet meer ‘verwerken’. Ik reageer boos naar anderen. Ik wil dit helemaal niet. Zullen ze me nu nog wel aardig vinden, want ze reageren nu wel heel boos? Ik heb het niet zo bedoelt… Nog meer om over na te denken! Wat nu?

Een kind dat hooggevoelig is kan heel gevoelig reageren op veranderingen. Ze zijn sneller geirriteerd/boos, ze kunnen sneller geemotioneerd zijn of het lijkt dat ze op momenten niet te bereiken zijn. Herkenbaar?

Een paar tips?

  • Vertel dat wat ze voelen oke is! Benoem de emoties die je ziet en benoem dat je dit wel snapt. Vraag aan hem/haar waar zij aan denken en waar het vandaan komt. Spreek je vermoeden uit waar jij denkt waar het mee te maken kan hebben en vraag dit na bij je kind.
  • Ga samen op onderzoek uit welke vragen er nu bij je kind liggen en probeer hier zoveel mogelijk antwoord op te geven. Dit kan in een leuk spelvorm. Ideeen nodig? Stuur even een mail.
  • Schrijf de vragen op die nog niet beantwoord kunnen worden. Bewaar ze. Laat ze ervaren dat vragen ook vanzelf opgelost worden of dat er pas later antwoorden op komen! Of te wel dat als er in sommige situaties geen ‘controle’ is dat ook wel weer goed komt.
  • Ga samen eens verbeelden (fantaseren) hoe zo’n (eerste) schooldag eruit zal zien. Vraag naar de wens (verwachtingen) en vertel wat haalbaar is en wat niet. Bijvoorbeeld wat je zou kunnen vragen is ‘hoe zou jou dag eruit zien op school als jij deze zou mogen bepalen?’
  • Een hele dikke knuffel, dat maakt namelijk een hormoon aan, wat ‘zorgen’ bij kinderen ook verminderd.
  • Een gevoelig kind zal vooral de situaties benoemen waar ze bang voor zijn (risicobepaling). Ga samen met je kind de andere kant ontdekken; wat is er nou wel leuk aan school. Probeer, waar nodig te ondersteunen en vraag na of dit ook zo door je kind wordt ervaren.
  • Maak gebruik van de kracht van de positieve taal; vergroot (eventueel met verbeelding) de momenten die leuk waren op school. Welke moment was dat en hoe voelde dit? Ga er dieper op in.

Wat er werkt voor een hooggevoelig kind? Dat is aan jullie om te gaan ontdekken wat bij jullie past en werkt. Ieder mens, kind en gezin is uniek, zo ook de manieren die er zijn om met situaties om te gaan. Gaan jullie dat samen ontdekken?

Corona huiswerk
Kindercoaching

Covid-19….. iets wat ons allemaal even letterlijk stil legt!

Wendy Vermeul

Ineens zit je thuis! Aan de keukentafel samen met je kinderen thuiswerk te maken. Nog steeds verbaasd en een gevoel van onwerkelijkheid over wat het corona virus met ons land heeft gedaan… Letterlijk even alles stil gelegd!

Afgelopen dagen was het een rollercoaster! Je word letterlijk vastgemaakt in een stoel, je word afgeschoten en je gaat alle kanten op. Media die je van alles vertelt over het corona, maar wat is waar? In het begin maak je er grappen over en sta je er nuchter in. Het zal wel allemaal meevallen, denk je dan! Het zal net zoals bij het aangeven van het weer zijn; ze geven code oranje af als het maar een beetje waait. Maar is het net zoals het weer te voorspellen?

Het neemt nu steeds meer een serieusere rol in. Je ziet straten van Italie afgesloten worden, je hoort op facebook verpleegkunige praten over de keuzes die ze moeten maken. Je ziet in de kranten van spanje en italie allemaal overlijdingsberichten en ook van jonge mensen. Je hoort dat er heel veel mensen eraan overlijden. Dan schrik je wel even!

Gelukkig zie je ook de mooie ontwikkelingen in de wereld door het Corona. Mensen verbinden en in plaats van druk bezig te zijn met ‘alle ballen hoog te houden’, is er weer oog voor elkaar. Er wordt samen gezongen, muziek gemaakt en er wordt gezamelijk geklapt voor de mensen die dagelijks voor ons klaar staan in deze tijd. We zorgen voor elkaar!

Dan komt er een moment dat je zelf voor een keus staat….de minister geeft als advies aan geheel nederland, om zoveel mogelijk thuis te werken en contact met anderen zoveel mogelijk te vermijden waar kan. Wat gaat dit betekenen voor mijn praktijk?
Je houdt alle ontwikkelingen in de gaten en je denkt hier dagen over na. Wat betekent dit voor mij? Wat betekent dit voor mijn gezin? Wat betekent dit voor de ouders die ik begeleid? Wat betekent dit voor de kinderen die ik begeleid? Waar doe ik verstandig aan? Voor wie doe ik het als ik door blijf werken? Wat als er via mij een besmetting plaatsvind?

Wat mij voornamelijk de doorslag heeft gegeven is het nadenken over wat er in andere landen wel geholpen heeft, thuis blijven waar kon. Dit kon het virus vertragen en overvolle ziekenhuis voorkomen. Het kon voorkomen dat de verpleegkunidge, artsen en verzorgende niet voor een keus komen te staan wie wel/niet aan de beademing gaat. Hier kan ik wel mijn bijdrage aan leveren. Hoe? Door ook thuis te blijven. Zo besmet ik zo min mogelijk mensen, waardoor ik bijdraag aan het vertragen van het virus. Wat dit financieel gaat doen voor mij als zzp? Vervelend…. Maar ik vind de mensen en kinderen om mij heen belangrijker!

Dan lees je over dat ouders en kinderen die je nu harder nodig hebben dan voorheen. Dit zet je dan toch weer aan het nadenken! Het is namelijk mijn passie om ouders/kinderen weer gelukkig te zien. Dat staat toch ook tenslotte op mijn website. Zijn er dan misschien andere manieren hoe ik toch de ouders en kinderen kan coachen, begeleiden of kan ondersteunen? Online….? Voor mijn gevoel mis je dan de verbintenis, wat juist zo nodig is in het coachen van ouders/kinderen.

Ik ben gaan kijken naar de gezinnen die ik al begeleid. Wat hebben zij als gezin specifiek nodig en wat kan ik dan doen om toch in deze tijd voor deze gezinnen er te zijn? Wat er geholpen heeft? Samen erover praten en kijken wat mogelijk is. Door met ouders in overleg te gaan, waren er ook weer nieuwe wegen voor mij geopent. Er is gekeken naar mogelijkheden, wat ik ook weer voor andere ouders kan inzetten.
Want nu thuis zitten aan de keukentafel met je kinderen en de dag doorkomen drie weken lang, vraagt ook wat van jou als ouder. (constatering na 2 dagen 😉 )

Wat ik nu o.a. kan doen als kindercoach?

  • Tips over hoe je samen met je kind een dagplanning kan maken
  • Bespreekbaar maken in hoe je structuur in een dag kan brengen voor je kind
  • Bespreekbaar maken in hoe je je kind kan begeleiden bij het maken van thuiswerk
  • Tips in het omgaan met de frustratie van je kind als er iets niet lukt
  • Bespreekbaar maken in hoe je je kind kan meenemen in wat er nu allemaal gebeurt.
  • Activiteiten aanbieden rondom het uiten van emoties.
  • Activiteiten aanbieden om thuiswerk leuker te maken.
  • Een luisterend oor bieden.
  • Tips om spanning te reduceren bij je kind
  • Tips bij verveling

Samen komen we er wel uit, maar dan wel online…..

Kindercoaching

Mijn favoriete quotes

Wendy Vermeul
  • Quote 2

Ik zie het leven als een proces. Een proces is (zoals in het woordenboek beschreven) “een verloop van een geleidelijke verandering”. Zo zie ik ook de ontwikkeling van een kind, als een proces. Gaande weg leren ze wie ze zijn. Hoe? Door te kijken en luisteren naar anderen en door het zelf te ervaren met vallen en opstaan.
Ik speel met ze, ik knutsel met ze, ik bak met ze, waar hun interesse ook ligt! Maar wat ik voornamelijk doe is een bewustwoordingsproces in gang te zetten en hen weer in hun eigen kracht zetten. Ze leren zichzelf beter kennen in hoe het bij hen werkt en dit er ook mag zijn!
Door een vervelende (aanhoudende) situatie bedenkt een kind al snel dat ze iets niet kunnen, dat ze iets missen waardoor ze het niet kunnen of dat ze de enige zijn in het wat zij ervaren en dat dit ´gek’ is. Als kindercoach laat ik ze de andere kant zien en ervaren wie ze zijn en wat ze kunnen!
Hooggevoelige kinderen hebben vele talenten. Een daarvan is dat ze veel sensoren bevatten om waar te nemen. Hoe gevoeliger, hoe meer ze ‘ervaren’. Echter kunnen ze het ook als een last ervaren. Zeker als de sensoren voornamelijk naar buiten gericht staan (omgeving) en niet gericht naar binnen (wat voel ik). Gevolg? Ze passen zich voortdurend aan en ‘cijferen’ zichzelf weg. Het is uit balans. Hoe je ze weer in hun kracht kan zetten? Lees mijn blog.
Ik denk ook wel soms een moeilijke weg. Zeker voor hooggevoelige kinderen! Hoe je ze op deze weg kan ondersteunen? Laten zien en ervaren wie ze zijn! Ze laten zien en horen dat wat ze doen oké is. Leer ze dt iedereen uniek is, met ieder zijn/haar kwaliteiten en valkuilen.
Één van de moeilijkste ’taak’ die er is! Tegelijkertijd ook de mooiste ’taak’ die er is! Ze mogen zien ontwikkelen met vallen en opstaan.
Het krijgen van zelfvertrouwen is een proces dat een heel leven doorloopt.
Onzeker voelen mag! Het gaat er alleen om wat je ermee gaat doen. Durven ze uiteindelijk de stap toch te zetten of hebben ze hier hulp bij nodig? Als ze hier hulp bij nodig hebben, waar hebben ze dan hulp bij nodig en welke nieuwe ‘vaardigheden’ hebben ze hiervoor nodig? Ondersteun waar nodig, maar laat ze vooral zelf ervaren en oefenen. Lees in mijn blog meer over.
Kennis maken
Kindercoaching

Kindercoach van start

Wendy Vermeul

Ik heb jullie zoveel te vertellen! En om dat nu allemaal op de ‘voorstel’ pagina op de schrijven is ook zowat. Dus ik dacht… waarom niet als mijn eerste blog! Ik wil jullie door middel van deze blog heel graag meenemen in waarom ik ben begonnen als kindercoach.    

In 2017 kom ik zelf voor het eerst in aanraking met een kindercoach. Mijn eigen dochter loopt vast in het basisonderwijs. Ze wil niet meer naar school, heeft regelmatig buikpijn en komt steeds na schooltijd boos thuis. Na heel veel geprobeerd te hebben, merkte ik dat ik iemand nodig had die met me mee wilde kijken/denken. Na een aantal sessies zag ik mijn eigen kleine meisje weer wat vrolijker worden. Ze had minder buikpijn en de boze buien namen af. Mijn dochter bleek hoog sensitief te zijn. Iets wat best wel veel kan vragen van een ouder en soms lastige situaties oplevert. Deze kindercoach had me zo enorm geholpen om weer verder te kunnen. En tuurlijk…. Er waren ook echt dingen bij die ik zelf ook had geprobeerd, maar blijkbaar had mijn dochter het even nodig om het van iemand anders te horen. Dit was het moment dat de liefde voor dit vak is gaan groeien en ik uiteindelijk de opleiding ben gaan doen (maart 2019 afgestudeerd).

Ik had al wel eerder het gevoel om wat anders te gaan doen, maar tot die tijd wist ik eigenlijk niet wat. Wat ik wel wist, is dat ik met kinderen wilde blijven werken. Wat is nog mooier dan, om in hun kwetsbare ontwikkeling, onderdeel te mogen zijn in hun leven en ze te laten ontdekken wie ze zijn. Tijdens de opleiding tot kindercoach (her)ontdekte ik weer mijn eigen creativiteit en hoe ik deze kan inzetten met het helpen van kinderen. Wat ik eigenlijk al die jaren heb gemist, door bureaucratie in de hulpverlening. Ik mistte het werken met en waar het echt om draaide, de kinderen.

Na de opleiding ben ik gaan kijken naar wat ik hiermee wilde gaan doen. Ik ben mijn werk in de dagbehandeling gaan combineren met het kindercoaching. In die tijd heb ik met liefde twee kinderen mogen ondersteunen in rouwverwerking en het leren uiten van emoties. Spannend, maar zo leuk! Echter merkte ik dat het combineren van twee banen en een gezin, best wel pittig was. Ik moest er dus over na gaan denken wat ik nu wilde. Uiteindelijk heb ik de beslissing genomen om de sprong in het diepe te gaan wagen. ‘Je kan beter spijt hebben van de dingen die je gedaan hebt, dan van wat je niet hebt gedaan’. In oktober 2019 ben ik gestopt met mijn baan als jeugdzorgwerker C op een dagbehandeling van het jonge kind en ben ik begonnen als kindercoach.

Wat mij aanspreek? Het laagdrempelig, kortdurend, individueel en creatief bezig zijn. Samen met het kind en ouder op een ontdekkingstocht gaan! Eigenlijk weer de tijd krijgen om samen te kijken hoe we het kind kunnen helpen en ondersteunen in waar het op dat moment vastloopt. En daarbij het niet gelijk door sturen naar allerlei instanties, waar overigens al lange wachtlijsten zijn ontstaan.

Mijn liefde voor dit vak? Kinderen en ouders weer laten stralen! Dat ze zich beide mogen sterken in wie ze zijn. Dat ze hierin mogen groeien en mogen leren. En dat ik hier getuige van mag zijn! Dat is toch een hele eer?